Seizoen 1992

Het Formule 1-seizoen van 1992 werd gekenmerkt door de dominantie van Nigel Mansell, die reed voor het Williams-Renault team. Het seizoen startte met hoge verwachtingen, gezien de sterke prestaties van Williams in het voorgaande jaar. Mansell, die al jarenlang in de sport actief was, bewees zijn kunnen door een combinatie van snelheid, consistentie en vooral de superieure techniek van de Williams FW14B, die uitgerust was met actieve ophangingen, wat een significante voorsprong op de concurrentie bood.

Gedurende het seizoen stonden er in totaal 16 races op de kalender, met Mansell die maar liefst negen overwinningen behaalde. Zijn meest opvallende momenten waren te zien tijdens de GP van Monaco, waar hij zijn kansen op de overwinning solide in handen hield, en de GP van Silverstone, waar hij triomfantelijk thuis kwam. Dit seizoen markeerde ook de terugkeer van het Van Autosport-team naar de Formule 1, wat leidde tot meer concurrentie in het middenveld.

Concurrentie kwam met name van Ayrton Senna, die voor McLaren reed. Hoewel Senna verschillende races wist te winnen en zijn gebruikelijke flair en snelheid toonde, was het duidelijk dat de technologische superioriteit van Williams lastig te overwinnen was. Andere notabele teams, zoals Ferrari en Benetton, streden ook voor podiumplaatsen, maar konden niet gelijke tred houden met de dominante Williams.

Het seizoen culmineerde met de overwinning van Mansell in het wereldkampioenschap, wat zijn eerste en enige wereldtitel zou worden. Dit was een kroon op zijn carrière, na jaren in de schaduw van andere coureurs. Het seizoen 1992 wordt nog steeds herinnerd als een van de meest indrukwekkende campagnes in de geschiedenis van de Formule 1, voornamelijk vanwege de technologische vooruitgang en de wijze waarop Mansell zijn talent ten volle benutte. De combinatie van Mansell en Williams zette de standaard voor de komende seizoenen binnen de sport.